تضادهای بین جوانان و والدین

بین آمال و پدر و مادرش تضادهای شدیدی وجود دارد

آمال 16 ساله است. او در سن یک سالگی با پدر و مادرش به فنلاند آمد. او بزرگترین دختر خانواده بود و چهار خواهر و برادر کوچکتر دارد. پدرش در رستوران کار می کند و مادرش همیشه با کودکان در خانه به سر می برد. آمال بیشتر شب ها و آخر هفته ها را در رستوران به پدرش کمک می کرد. او همچنین می بایست به مادرش در پرستاری خواهر و برادرهایش کمک می کرد.

پدر و مادر خبر شدند که آمال در یک روز جمعه در نزدیکی های ایستگاه راه آهن در حال مستی دیده شده است. آمال با جمعی از پسران بزرگتر از خود نشست و برخاست می کرد. در پی این قضیه درگیری شدیدی در خانه پیش آمد. پدر و مادر بر سر او داد کشیده که او مقررات خانواده را زیر پا گذاشته و باعث آبروریزی آنها می شود. پدر گفت که یک دختر خوب هیچ گاه تا دیر وقت در بیرون از خانه وقتش را با دیگران از جمله جوانان فنلاندی نمی گذراند. آمال دیگر اجازه گذراندن آخر هفته ها را با دوستانش نداشت. او در مقابل قدرت پدر و مادرش سر به طغیان گذاشت. درگیری با پدر و مادرش همچنان ادامه پیدا کرد. در پی یک درگیری شدید آمال از خانه گریخت و به مسکن امن نوجوانان که دوستانش در باره آن به او اطلاعات داده بودند رفت.

هنگامی که آمال به مسکن امن رفت اعلام کرد که پدر و مادرش او را بیش از حد کنترل می کنند و او از آنها می ترسد. به پدر و مادر تلفنی اطلاع داده شد که دخترشان در مسکن امن و در امنیت کامل به سر می برد. پدر و مادر به گفتگو فرا خوانده شدند. پدر از این تماس تلفنی برآشفته شد چرا که پیش از این شنیده بود که در فنلاند ممکن است فرزند را از خانواده جدا کنند. پدر گفت که هر چند ایشان روش های پرورشی خاص خود را دارند اما تا کنون مقررات فنلاند را رعایت کرده اند. آنها خود می دانند که صلاح فرزندشان در چیست. به پدر گفته شد که هدف از گفتگو، دادن کمک فکری در مواقعی است که به توافق رسیدن بر سر مسائل به تنهایی دشوار است. پدر گفت که ایشان کمک های لازم را از طرف آشنایان خود دریافت می کنند فقط کافی است که دخترشان به خانه برگردانده شود.

درگیری بین پدر و مادر و جوان مصالحه می شود

سرانجام پدر و مادر حاضر به گفتگو شدند. کسی نیز به عنوان شخص کمکی از طرف یک انجمن در این گفتگو شرکت کرد. موقعیت دشواری بود. با گفتگوی دو نفره که شخص کمکی با آمال داشت معلوم شد که پدر و مادر آمال او را کتک نزده اند. آمال بر این عقیده بود که به سر بردن او نزد پدر و مادرش غیر ممکن است چرا که ایشان او را به شدت کنترل می کنند. پدر و مادر احساس درماندگی می کردند. به نظر ایشان قدرت تصمیم گیری از ایشان گرفته شده است. آنها می دانستند که تنبیه بدنی کودک ممنوع است. برای رهایی از درگیری های با آمال هیچ راه کاری به ذهن آنها نمی رسید. به نظر پدر و مادر آمال خواهان آزادی هایی است که آنها نمی توانند بپذیرند.

معلوم شد که آمال از دوستش در باره حفاظت از کودکان آگاهی هایی دریافت کرده بود. دوستش به او گفته بود که اجباری در فرمانبری از پدر نیست و اگر نوجوان بخواهد از خانه خود نقل مکان کند، خدمات حفاظت از کودکان به او در این زمینه کمک می کنند. به آمال گفته شد که تا هنگامی که زیستن در خانه برای کودک بی خطر باشد بهترین جا برای زندگی کردن خانه خود اوست. با یکدیگر به این نتیجه رسیدند که در این موقعیت آمال نیازی به کمک های خدمات حفاظت از کودکان را ندارد. گزارش نیاز به حفاظت از کودکان انجام نشد و برای آرام کردن اوضاع تصمیم گرفته شد که با خانواده در مسکن امن گفتگویی انجام شود.

هدف از برقراری گفتگو این است که تعامل بین نوجوان و پدر و مادرش با در نظر داشتن هر دو طرف قضیه بهبود یابد. آمال به این پی برد که او نمی تواند در باره تمامی مسائلش تصمیم گیرنده باشد. پدر و مادر اقرار کردند که پذیرفتن عادات و رفتار جدید فرزندشان برایشان دشوار بوده است اما تلاش می کنند که از برخی مطالبات سخت خود کوتاهی کنند. به نظر آمال و پدر و مادرش بهترین راه کار در هنگامی که درگیری های بین ایشان آرام نمی شود این است که آمال مدت کوتاهی را نزد خانواده آشنایشان به سر ببرد. خانواده آشنایشان در شهر دیگری به سر می برد.